Kijk goed naar de datum want we waren gisteravond om 18.30 uur in SANTIAGO DE COMPOSTELA.

Lieve allemaal, de dag loopt altijd anders dan je verwacht

Hoe het vanmorgen begon...... Omstreeks 07.00 uur opgestaan en aangerommeld. Onze slaap"buren" waren al naar beneden. Licht aan en rustig aan want we hadden tijd genoeg. Koffie gedronken en samen brood gegeten. De wandelaars waren al vertrokken. We wilden vandaag naar Arzua, ongeveer 45 kilometer fietsen en daar een slaapplaats vinden. Zoals jullie weten hadden we een hotel geregeld in Santiago. We moesten dus morgen 27 juni 2013 in Santiago de Compostela aankomen. Van 27 juni 2013 t/m 29 juni 2013 hadden we het hotel besproken. Vandaag was het dus zorg rustig aan te doen. We gingen op pad en moesten direct klimmen. Met klimmen bedoel ik de heuvels met de fiets bedwingen. Een klim van ongeveer anderhalve kilometer van ongeveer 7%. We waren uitgerust dus geen probleem. Al vrij snel kwam Palas de Rei in zicht en we besloten koffie te drinken in Melide. Het ging voortvarend want de eerste 20 kilometers waren vlot verreden. In Melide even boodschappen gedaan en koffie gedronken. We kwamen een aardig Nederlands stel tegen die ook boodschappen deed. Het waren Harrie en Lillian uit het zuiden de lands. Stempeltje gehaald bij de kerk en het echtpaar Buen Camino gewenst. Van Melid naar Arzua was maar 16 kilometer maar er zaten wel een paar lastige klimmetjes in. Ook deze klimmetjes werden geslecht en in Arzua naar een pelgrimsherberg gekeken. Er zaten al vele wachtende pelgrims op de stoep> Het dorpje was afgeladen vol met pelgrims en dat voelde niet prettig. We keken elkaar aan en besloten door te rijden naar het volgende plaatsje, genaamd Touro. In Touro kwamen we Harrie en Lillian weer tegen die op een bankje zaten. Er was muziek en de locals waren uitgelaten. We hebben even gekeken en opnieuw Harrie en Lillian uitgezwaaid. Zij gingen door naar Santiago de Compostela. Dit was om een speciale reden bleek later. In het dorp gekeken naar een slaapplek maar die was er niet. In het boekje stond een pelgrimshotel vermeldt 2 kilometer verderop. Dan die kant maar op. Bleek er geen pelgrimshotel meer te vinden te zijn. Wat moet je dan, het was nog 25 kilometer naar Santiago de Compistela. We hoopten op goed geluk nog een slaapplek tegen te komen. Het was ongeveer 30 graden met weinig schaduwplekken. Het klimmen en dalen hield niet op. Onze benen werden moe maar je moet verder. Groot was onze verbazing toen we Harrie en Lillian langs de kant van de weg zagen staan. De verbazing was ook af te lezen op hun gezichten. Een kort stukje met elkaar meegereden en we lieten elkaar weer los. Ingrid moest naar het toilet en we hadden zin in koud drinken. Door de zon was ons drinken lauw. Bij een plaatselijke bar drinken gehaald. Wie kwamen ons achterop, juist ja, Harrie en Lillian. Samen iets gedronken bij de bar en besloten gezamenlijk een camping te zoeken in Santiago de Compostela. Ik heb de barjuffrouw vriendelijk gevraagd of zij wilde bellen om te vragen of er plek was. Met een bevestigend knikje van de barjuffrouw gingen we weer op pad. En dan kom je Santiago de Compöstela binnen. Natuurlijk een foto momentje bij het plaatsnaambord. Je voelt geen emoties en denkt bij jezelf, zal nog wel komen. Lillian keek mij ook verbaasd aan en vroeg hoe ik me voelde. LEEG was het woord. Harrie vertelde nog de reden waarom ze graag vandaag in Santiago de Compostela wilden zijn. Hij was nml. morgen jarig en wilde graag zijn zestigste verjaardag vieren in Santiago. Harrie bestelde een pilsje voor ons allen.(vier dus). We proosten op onze prestatie......

Lieve vrienden dit is de laatste webblog betreffende mijn/onze reis naar Santiago de Compostela, die ik schrijf. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor jullie aanwezigheid tijdens het schrijven van mijn webblog. Ingrid heb ik weer gezien als een supervrouw waarmee ik elke strijd overwin. Ik hoop jullie allen over een poosje weer in goede gezondheid aan te treffen in het mooie Zwolle. Mijn familie wil ik ook bedanken tijdens mijn fietsreis naar Frankrijk. Ze stonden en staan altijd klaar met opbeurende woorden. Ik wil graag afsluiten met de volgende woorden.

Vriendschap is zwijgen, niets zeggen

maar een arm om de schouder leggen

vriendschap is in iemand leven

vreugde en verdriet mee beleven

vriendschap is niets vragen

maar gewoon helpen en dragen

Lieve vrienden, Van zover en toch zo dichtbij…..

Vanmorgen ontwaakten onze buren al vrij vroeg en vertrokken zeer stilletjes met hun rugzakken. Dat hield in dat we alleen op de kamer lagen. Dus nog even liggen en rustig ontwaken. Alle ruimte om onze tassen in te pakken. De douche was voor ons alleen en het toilet ook. Rustig een boterham eten en de fiets reisklaar maken. Starten en na 200 meter klimmen. Benen moeten nog warm worden want naar mijn leeftijd kijken moet een diesel ook eerst voorgloeien. Het was een klim van 1 kilometer met een stijgingspercentage  van 9%. Even doorbijten en naar boven. Daarna geen noemenswaardige klimmetjes tot Sarria. Daarna volgden 5 kilometer klimmen tot 7%. Het voordeel na het klimmen is dat er ook moet worden gedaald. Ga je met 7 tot 10 km per uur naar boven dan daal je met snelheden tussen de 40 en 50 km per uur. Portomarin was het volgende dorpje met een schitterend uitzicht op een brug. Er moest daarna wel worden gewerkt want een 12 km lange klim met een uitschieter van 10% stond voor de deur. Met Ingrid afgesproken als ik onderweg een restaurantje tegenkwam dan zou ik stoppen. Na 7 km zag ik ter hoogte van Gonzar een restaurantje. Ik wachtte op Ingrid  zoals afgesproken. In het restaurant hebben we iets te eten besteld. Een pelgrimsschotel met patat, sla en vis. Prima maaltijdje, colaatje na en weer fietsen. Nog een paar keer de heuvel omhoog en toen volgde een lange afdaling van ongeveer 3,5 kilometer.  We waren er nog niet want de volgende klim van 1 km , stijgingspercentage 10% moest nog worden gedaan. Geen probleem, de diesels waren warm. We wilden vandaag tot Ligonde maar vonden er geen slaapgelegenheid. Alles was “complet” . In Airexe was plaats maar de wandelaars gingen voor dus we moesten tot 19.00 uur wachten. Als er dan nog plek was dan was deze voor ons. We hadden de vele wandelaars gezien en gingen verder op zoek naar een volgende slaapplek.

De laatste 100 kilometer lopen veel “pelgrims” de tocht. Als wandelaar kom je dan in aanmerking voor een pelgrimsdocument en dat je je pelgrim mag noemen. Voor fietsers is het de laatste 200 kilometer en voor mensen met een ezel of paard, 300 kilometer.

Afijn, Ingrid en ik vonden een slaapplek in een Alberque in Portos ongeveer 3 kilometer verder. Mooie plek en we hebben weer een stapelbed. Pilsje en wijntje en tegen elkaar zeggen: “Wat is het leven toch mooi”. Toevallig zijn hier meer Nederlanders en we hebben gespreksstof genoeg met al onze belevenissen.

Lieve mensen, als alles meezit nog twee korte fietsdagen en dan is onze bestemming bereikt. Een bijzonder gevoel…..

Het volgende citaat vonden we beiden erg mooi en willen we jullie niet onthouden.

Een stenen kruis roept de vermoeide  pelgrim als het ware toe:

Waar eindig je, mijn pelgrim

Mijn pelgrim, waar ga je naar toe?

Op de weg naar Santiago

Maar ik weet niet of je aan zult komen

De pelgrim antwoordt:

Als ik nu geen kracht meer heb

Zal mijn geest ze me bieden.

Wil je graag "tapas", krijg je om 10 uur 's avonds gebakken aardappelen met veel knoflooksaus!!!!!!!

Lieve vrienden, dan zit je op een pleintje, drinkt teveel bier en dan moet je nog een webblog schrijven........

Even nadenken, we zijn vanmorgen vertrokken, volgens mij klopt het zover. Prima geslapen en geen neusharen zien trillen. OK, eerlijk is eerlijk Andor, mijn zoon, en Marije waren de eerste enTheo was een goede tweede met de felicitaties jegens Ingrid haar verjaardag. Slaapdronken wreef ik de slaap uit mijn ogen en besefte dat ik Ingrid moest feliciteren met haar "birthday". Nog een jaar en ze ziet Sarah. Nou, bijna Sarah, gefeliciteerd met je geboortedag. Ingrid had al een paar boterhammen gesmeerd dus die gingen erin als Wiechert Ketellapper. Fietsen naar buiten en behangen met tassen. Op pad naar El Ganso. Kan ik het helpen dat die plaats zo heet..... Prima koffie en Thee voor Ingrid. We waren in de buurt van Cruz de Ferro, met een top van 1540 meter. Met Ingrid afgesproken dat ik op eigen tempo naar boven zou gaan. Niet dat ik zo gigantisch snel ben maar heb een mooie style van fietsen. Eigen roem stinkt...... Net voor de top was een barretje waar ik op de jarige wachtte. Vele Nederlanders naar boven zien komen. Na een kort pauze momentje was Ingrid er ook. Nog twee kilometer en we zagen het kruis van "Cruz de Ferro". Een berg stenen lagen rondom het kruis met diverse boodschappen. Het is jullie duidelnjk dat Ingrid twee stenen van huis heeft meegenomen en daarop een boodschap heeft achtergelaten bij het kruis. De afdaling was steil en je moest goed uitkijken waar je reed vanwege de gaten in het wegdek. We kwamen zonder kleerscheuren beneden en genoten van de zon die onze huid verwarmde. Een stuk chocolade gegeten met het overige brood. Onze lichamen verzamelden opnieuw kracht voor de volgende etappe. Nog 40 kilometer fietsen en we waren in Cacabelos. Ongeveer 10 kilometer van tevoren was het nog even puzzelen hoe we er moesten komen. Vriendelijke Spanjaarden riepen al van verre welke kant we op moesten. Nog even doorbijten en we hadden 88 kilometer gereden. In Cacabelos vonden we een Hostal voor een nacht. Op het pleintje voor ons gastenverblijf ons tegoed gedaan aan chips, bier en rose. We zitten nu op onze hotelkamer met een zelf gezet (reisdompelaar) kopje koffie. De geest moet even weer helder worden. We liggen languit op bed en Ingrid leest in haar E-reader en ik heb de computer op schoot. Straks maar eens proberen of ik beneden internetverbinding heb.

Ingrid en ik willen iedereen hartelijk bedanken voor de felicitaties, het zijn er vele. Lieve vrienden onze dank is groot. Nog ongeveer 260 kilometer fietsen en Santiago de Compostela kan ons verwelkomen.

Jessica en Dirk van harte gefeliciteerd met de verjaardag van Tim.

Geroosterde pinda etend en wachten op het diner van Ingrid........enne, hele mooie dingen gezien.

Zoals gisteren omschreven liggen we op een kamer met 12 stapelbedden.  Het meurt....... Weinig frisse lucht en ronkende dames en heren met de toiletten wel heel dichtbij. De eerste woorden van Ingrid waren: "Ik heb bijna niet geslapen". Ik leefde met haar mee want volgens had ik de ogen ook grotendeels afgelopen nacht open gehad. Omstreeks 05.00 uur begint het gerommel. De bedden staan op ongeveer 30 cm. van elkaar en de neusharen van mijn buurman zag ik trillen bij elke ademstoot. Dan moet je inpakken. hoezo elkaar in de weg staan. Wij hebben onze spullen eerst naar beneden gebracht want daar was meer ruimte. Alle spullen weer ordentelijk in kunnen pakken. Ontbijtje stond klaar en daar was niets mis mee. Koffie, thee, geroosterd brood, boter en jam. Fietsen stonden al weer klaar om bepakt te worden. Mond afvegen en weg.....

We zaten ongeveer 25 km van Leon, een hoofdstad met onaangenaam veel verkeer. We fietsten langs Casa de Botines van architect Gaudi. We kwamen op een groot plein waar "de" kathedraal stond. In 1 woord schitterend. De spitse torens zijn adembenemend mooi. In Burgos hebben we leuke dingen gezien maar dit slaat alles. Dat het gemaakt is door mensenhanden is onvoorstelbaar. Natuurlijk een stempel gehaald voor onze credencial. Met veel plezier enige uren rondgelopen in deze bijzondere stad. Een ervaring rijker zijn we weer op pad gegaan. Het was niet zo eenvoudig om deze voornoemde drukke stad uit te komen. Het was een strakblauwe lucht en het zonnetje deed flink z,n best. Een mooie, winderige route bracht ons in Hopital de Orbigo. Cola en thee gedronken en we gingen verder naar Astorga. Tegen de wind naar onze slaapplaats. Omstreeks 17.30 uur in Astorga. De "auberge" was snel gevonden. We slapen weer op een grote slaapzaal maar dit zag er veel beter uit als onze vorige slaapplaats. De Stad even in en een biertje halen. Hadden we wel verdiend, per slot van rekening hadden we vandaag weer 76 kilometer gereden. Ook een mooie stad met een schitterende kathedraal.  Tevens het voormalig bisschoppelijk paleis, een schepping van Antoni Gaudi. Ingrid komt bij me en zegt dat het eten klaar is. Stamppot mous mi'n zwienhakke, hahahahahaha. Nee, een frisse salade met toetje en wijn.

PS: Morgen is Ingrid jarig en bereikt de leeftijd van 49 jaar. Mijn zwager zou zeggen :"Jonge bloume"  Ik zou het leuk vinden maar niets moet natuurlijk, als jullie haar morgen feliciteren met haar verjaardag.
Tot morgen....... 

Vandaag nog steeds een beetje vreemd gevoel in de maag, maar dat zijn hopelijk de laatste stuiptrekkingen.

05.00 uur wakker, na een lange nacht bijtanken. Ingrid heeft ook goed geslapen. Spullen pakken en een ontbijtje geregeld in onze Alberque. Eenvoudig maar meer dan voldoende. Goodbye Boadilla. 

Vandaag de hele dag een vlakke route met weinig afwisseling. Veel "recht toe, recht aan" en daarmee voor de wandelaars zeker niet het meest spectaculaire traject van deze monstertocht. Voor ons prima, we stoppen regelmatig, halen stempels voor ons Pelgrims paspoort en maken veel kilometers. Iets te veel zelfs, want doordat we niet goed opletten, fietsen we ongeveer 10 kilometer van de route af en kost het ons 8 kilometer om door te steken en de route weer op te pakken.
Dat maakt de eindstand van onze etappe van vandaag op 115,2 kilometer. 

In Mansilla de las Mulas (20 kilometer voor Leon) vinden we een Alberque, weer met mooie tuin en dit keer zelfs inclusief zingende wandelhippies met gitaar. Bob Marley met verschillende internationale accenten, het mag de pret niet drukken. We melden ons aan en mogen een stapelbed uitzoeken op een slaapzaal met 12 stapelbedden, dus 24 snurkers vannacht met een beetje pech. Ach, gelukkig zijn we moe en snurken we straks vrolijk mee.

Boadilla del Camino, 20 juni 2013

Lieve allemaal,

De belevenissen van vandaag worden geschreven door de andere pelgrim, die gelukkig weer helemaal fit is. Zoals jullie weten kampt Wim sinds een paar dagen ook met onrustige ingewanden. Hij heeft vandaag daardoor “pap in de fietsbenen” en zijn lijf produceert veel overtollige lucht…..

Vanmorgen om half 8 zijn we met een dikke bewolking, 10 graden (dus veel laagjes fietskleding aan), vertrokken uit Burgos. Na drie rondjes door de stad hebben de wens opgegeven om eerst brood te halen voor onderweg. Geen bakker gevonden die al open was. Gelukkig genoeg biskwietjes, drinken en fruit, dus voorlopig kunnen we vooruit.

Snel konden we de Camino de Santiago weer oppakken en al gauw waren er de eerste klimmetjes. Niet langer dan een paar kilometer en niet meer dan 5 of 6%, dus lekker om op temperatuur te komen. Dit deel van de route gaat door een vallei en de wegen worden steeds vlakker.

Naarmate de dag vorderde kwam er meer blauw door de wolken en uiteindelijk is de zon volop gaan schijnen, dus laagjes kleding uitgetrokken om in de fietstas de tocht te laten vervolgen.

Het was een mooie ontspannende route, heel veel groen en heeeeel veel oude  kerkjes. Voor de rest heerlijk van temperatuur ondanks een straffe tegenwind.

Een aantal kilometers voor onze geplande bestemming van vandaag (Fromista), pauzeren we in Boadilla del Camino in een bushokje omdat Wim zijn schoenen/sokken moet checken (er knelt iets). In de tussentijd fiets ik een rondje om even het plaatselijke kerkje te bekijken en mijn oog valt op de naastgelegen Pelgrims Alberque. “Even een kijkje nemen”, dacht ik…. Via de tuin, een oase van groen met een klein zwembad, een paar dozijn netjes geparkeerde wandelschoenen en wandelstokken, kom ik aan de praat met de beheerder. Er zijn de gebruikelijke slaapzalen met stapelbedden, maar ook een aantal twee persoons slaapkamers met gedeelde badkamer. De prijs valt erg mee (26 euro) en om te voorkomen dat we alle Santiago gangers wakker houden met pruttelende darmen of aansteken met ons virus, gaan we voor de twee persoons kamer. Alweer een luxe overnachting dus.  

Na een heerlijke douche en samen een klein koud biertje op het terras, is Wim een uiltje gaan knappen en schrijf ik dit stukje. Het biertje is goed gevallen dus ik neem er zo nog één. Heerlijk genieten van deze geweldige plek na een inspannende dag. De komende dagen gaan we weer ‘back to basic’….

Voor iedereen die ons volgt: lieve groetjes en tot morgen!

Een kort lesje geschiedenis, gratis , voor niets.....

Burgos vanouds de hoofdstad van het vroegere koninkrijk Castilie. In het jaar 920 stadsrechten toegekend. De beroemde veldheer El Cid ligt midden inde kathedraal begraven en kreeg een standbeeld. De kathedraal dateert van 1221 en de spitse torens vertonen overeenkomsten met de Keulse Dom. Een van de bouwmeesters was dan ook Jan van Keulen. Er staat een Jacobskapel met binnen een bijzonder houten beeld van de apostel.De rechterarm met het zwaard is beweegbaar en daarmee werden leden van het Koninklijk huis als het ware door St. Jacob tot ridder geslagen. Burgos speelde een hoofdrol in de verzorging van pelgrims......

Tot zover het lesje geschiedenis.
Het regent nog steeds en we wachten op een droge periode om de stad te verkennen. Het gaat goed met ons en Ingrid is momenteel haar E-reader aan het verslinden........
Omstreeks 10.00 uur de stad in. Het regende nog steeds en de buitentemperatuur was 7 graden. El Cid zijn standbeeld was snel gevonden. De kathedraal had toch navraag nodig want in de straatjes zag je de torenspitsen niet. Opeen doemde de kathedraal voor ons op. Ongelofelijk dat het door mensenhanden gemaakt is. Pracht en praal zijn de goede woorden. In de kathedraal mocht je niet fotograferen. Langzaam terug geslenterd naar ons hostal. Natuurlijk tapas eten met een rood wijntje. Terug in het hostal was de schoonmaakster nog druk bezig. Even wachten en de chips lonkte ons toe.......`

Omstreeks 18.00 uur boodschappen gedaan voor morgen. We hadden vanmorgen een paraplu gevonden en die kwam nog steeds goed van pas. Even zoeken naar de supermarkt en drinken en voedsel gekocht. De paraplu hadden we in de daarvoor bestemde bak gedaan en voor het gemak maar vergeten mee te nemen naar buiten. De winkel is dus een paraplu rijker. Terug in het hotel kreek ik de hotelkamer deur niet open. Bleek dat ik de sleutel nog verder moest doordraaien. Ingrid maakt een fruitsalade met toetje en ik kijk met een deskundig oog toe. Morgen vertrekken we om 07.30 uur. Hopelijk is het weer morgen beter............

Spanje, guur, kachel aan, 10 graden.

We waren om 06.00 uur uit de veren. Letterlijk en figuurlijk, ik voel de springveren nog in mijn rug. Niet klagen maar dragen. Vannacht waren mijn ingewanden met een gevecht bezig. Het borrelde en rommelde in mijn buik. Ik had maar 1 gedachte vannacht in mijn hoofd en dat was: ”Je laat vannacht geen windje”. Gelukkig is me dat niet overkomen want ’s morgens op het toilet wist ik dat ik immodium nodig had. Vermoedelijk had ik het virus van Ingrid overgenomen en dat is dus gratis, voor niets, kostenloos, voor nop…..Ik had niet zo,n trek en voelde dat mijn lichaam in opstand was gekomen. Even een dagje rustig aan,
dat liep dus anders….

Bij plaatselijke horecagelegenheid een kopje thee en een kopje koffie gedronken. De koffie was te duur want die heb ik, voordat we het pand verlieten, achtergelaten in het toilet. Naar buiten en fietsen. Om 07.15 uur zaten we op de fiets en de eerste kilometers liepen gesmeerd. Niet van het zadel en geen windje laten. Binnen de kortste keren waren we in een nabijgelegen dorp. Het dorp zag er verlaten uit en geen bakker of supermarkt te bekennen. We hadden nog een klein stukje stokbrood en jam. Rustig eten en lang kauwen dan valt het wel mee. In Belorado was er wel een bakker en een supermarkt. Even goed ingeslagen want je weet maar nooit. Nog even naar de plaatselijke kerk en het informatiehuis voor een stempeltje op onze credencial (pelgrimspaspoort). 
 
Verder op ons onze Koga’s richting San Juan de Ortega. (ons einddoel). Een klim van 4,5 km van 5 % bracht ons op een hoogte van 990 meter. De benen wilden wel maar het lijf sputterde tegen. Dan is er maar 1 remedie, je lijf vermanend toespreken en  laten gehoorzamen. Klinkt wat overdreven maar ik voelde me toch iets beter. Trouwens op het moment dat we uit Santo Domingo weg fietsten, regende het. Het was zwaarbewolkt en volgens Pelleboer zou er nog veel meer regen
vallen. Poncho groen en poncho kersenrood aan. Het was of de regen daarop gewacht had want de druppels veranderden naar een grotere omvang. Het was niet alleen guur maar de temperatuur daalde ook. Het liep tegen “enen”  en onze magen wilde wel iets meer voedsel. We kwamen langs een restaurant die een menu had van 5 euro pp. We besloten om een warme maaltijd te nemen. Ingrid koos  voor een runderschnitzel met patat en ik voor bacon met patat. Eten en kijken wat je lichaam doet. Immodium doet  wonderen en het bleef keurig zitten. Een glas warme melk toe. De kachel was aan en buiten gaf de temperatuursmeter 10 graden aan. Nog even noteren: Spanje, 18 juni 2013, 10 graden. In de regen vervolgden we onze weg. Omstreek 14.30 uur waren we in San Juan de Ortega. Toch maar even doorrijden naar een andere plaats. Om in Santovenia de Oca te komen moesten we een steil klimmetje van 14 % nemen over 700 meter. Ik heb er eens naar gekeken en ben afgestapt. Je voelt je al niet te lekker, hebt ongeveer 80 km gefietst. Liever buigen dan mijn longen op straat terugvinden. 
Ingrid was blij en samen naar boven gelopen. In de plaats stond in het boekje een pension vermeldt maar die deed niet open. Stel je voor, je staat met je fiets aan de hand in de stromende regen voor een dichte deur. De enige mogelijkheid was door te rijden naar Burgos.Nog ongeveer 9 km in de stromende regen. Wat er ook gebeurde we bleven lachen. We kwamen Burgos binnen en zochten een hostal. Volgens het boekje over de brug. Nu moet je weten dat Burgos een grote stad is met meerdere bruggen. We namen de eerste brug die we zagen en wat schetst onze verbazing. HOSTAL staat er met grote letters. Aangebeld en gevraagd of er een overnachtingsmogelijkheid is. Jazeker en behulpzame handen brachten
onze natte spullen naar binnen. De fietsen kwamen in een ruimte ,twee trappen, naar beneden. Perfect, de kamer beviel ons en we besloten morgen een rustdag in te plannen, dus twee overnachtingen. Burgos is een mooie stad die we morgen eens
grondig gaan bekijken. Tot zover ons verhaal….

Lieve vrienden, zeg nooit dat Spanjaarden niet behulpzaam zijn……..


Vanmorgen waren Ingrid en ik omstreeks 05.00 uur wakker . We lagen boven op elkaar ……dat moet je niet verkeerd begrijpen. We hadden een stapelbed en ik lag boven. Gisteravond lagen we om 20.00 uur in bed. We hadden de laampe uut. Ik bedoel dus , we waren beiden erg vermoeid. Gisteravond hadden we nog iets gegeten uit de diepvries en opgewarmd in de magnetron. We hadden beiden voor lasagne gekozen. Het is warm en verdulleme nog lekker ook. Toetje erbij en slapen als een kanon. 

Het was alweer een drukte van belang in de vroege morgen. We hadden ook een ontbijtje en dat ging er prima in. Kopje koffie en een glas melk, wie doet je wat. Voor achten waren we aan het fietsen. Vrij snel waren we in Logrono. We reden een stukje verkeerd en vanaf het viaduct werden we  door een Spanjaard toe geroepen dat we een andere afslag moesten nemen. Goed geluisterd en onmiddellijk zijn raad opgevolgd. Een schitterend pad bracht ons bij het kraampje van een soort oude pelgrim. Het stempelkussen stond klaar evenals de appels en sinaasappels. Hij had geen prijs maar wat je ervoor gaf was in zijn ogen prima. We reden verder en als we maar even stilstonden om te kijken waar we heen moesten wees een Spanjaard ons ongevraagd de weg. We fietsten richting Navarette en Najera. Het pad was goed te volgen. In Najera raakten we even het spoor bijster. Geen nood, de Spanjaarden wezen ons blindelings de weg. Het was bewolkt weer en na de warme, zeg maar hete, dag van gisteren was dit een welkome afwisseling. De te dichter dat we Cardenas kwamen des te meer dreigde het weer. Terhoogte van Bandanas hebben we onze poncho’s maar aangedaan. Dat was ook geen minuut te laat want het begon te regenen. Best wel lekker en het koelde af, de wind begon aan te wakkeren. We reden ongeveer een half uur in de regen. Boven ons werd het weer licht en de regen nam af. De wind bleef en richtte zich tegen ons. Geen probleem want we waren bijna in Santo Domingo. We vonden als snel een pelgrims”hotel”. Even aanmelden en we hadden weer een overnachtingsplek. We kregen een kammer met drie bedden en we hopen dat er niemand bijkomt. De douche is uit 1418 en ziet er vies en smerig uit. Naar binnen, douchen en naar buiten. De zweetlucht is er weer af. Vanavond maar
ergens iets eten. 

Met Ingrid gaat het goed na een paar paracetamolletjes en immodium voelt ze zich stukken beter. Ze neemt alleen gedistilleerd water en geen water uit de kraan. Ze voelt zich weer krachtiger worden na een moeizame, zware start. Vanavond maar eens een wijntje proberen. Ben blij dat het weer
  beter  met haar gaat. Nu ga ik
even naar beneden om te kijken of wifi het ook doet. Staat het vorenstaande op
de site dan is het gelukt. In ieder heel hartelijk dank voor alle bemoedigende
woorden. Tot morgen……