Kijk goed naar de datum want we waren gisteravond om 18.30 uur in SANTIAGO DE COMPOSTELA.
Lieve allemaal, de dag loopt altijd anders dan je verwacht
Hoe het vanmorgen begon...... Omstreeks 07.00 uur opgestaan en aangerommeld. Onze slaap"buren" waren al naar beneden. Licht aan en rustig aan want we hadden tijd genoeg. Koffie gedronken en samen brood gegeten. De wandelaars waren al vertrokken. We wilden vandaag naar Arzua, ongeveer 45 kilometer fietsen en daar een slaapplaats vinden. Zoals jullie weten hadden we een hotel geregeld in Santiago. We moesten dus morgen 27 juni 2013 in Santiago de Compostela aankomen. Van 27 juni 2013 t/m 29 juni 2013 hadden we het hotel besproken. Vandaag was het dus zorg rustig aan te doen. We gingen op pad en moesten direct klimmen. Met klimmen bedoel ik de heuvels met de fiets bedwingen. Een klim van ongeveer anderhalve kilometer van ongeveer 7%. We waren uitgerust dus geen probleem. Al vrij snel kwam Palas de Rei in zicht en we besloten koffie te drinken in Melide. Het ging voortvarend want de eerste 20 kilometers waren vlot verreden. In Melide even boodschappen gedaan en koffie gedronken. We kwamen een aardig Nederlands stel tegen die ook boodschappen deed. Het waren Harrie en Lillian uit het zuiden de lands. Stempeltje gehaald bij de kerk en het echtpaar Buen Camino gewenst. Van Melid naar Arzua was maar 16 kilometer maar er zaten wel een paar lastige klimmetjes in. Ook deze klimmetjes werden geslecht en in Arzua naar een pelgrimsherberg gekeken. Er zaten al vele wachtende pelgrims op de stoep> Het dorpje was afgeladen vol met pelgrims en dat voelde niet prettig. We keken elkaar aan en besloten door te rijden naar het volgende plaatsje, genaamd Touro. In Touro kwamen we Harrie en Lillian weer tegen die op een bankje zaten. Er was muziek en de locals waren uitgelaten. We hebben even gekeken en opnieuw Harrie en Lillian uitgezwaaid. Zij gingen door naar Santiago de Compostela. Dit was om een speciale reden bleek later. In het dorp gekeken naar een slaapplek maar die was er niet. In het boekje stond een pelgrimshotel vermeldt 2 kilometer verderop. Dan die kant maar op. Bleek er geen pelgrimshotel meer te vinden te zijn. Wat moet je dan, het was nog 25 kilometer naar Santiago de Compistela. We hoopten op goed geluk nog een slaapplek tegen te komen. Het was ongeveer 30 graden met weinig schaduwplekken. Het klimmen en dalen hield niet op. Onze benen werden moe maar je moet verder. Groot was onze verbazing toen we Harrie en Lillian langs de kant van de weg zagen staan. De verbazing was ook af te lezen op hun gezichten. Een kort stukje met elkaar meegereden en we lieten elkaar weer los. Ingrid moest naar het toilet en we hadden zin in koud drinken. Door de zon was ons drinken lauw. Bij een plaatselijke bar drinken gehaald. Wie kwamen ons achterop, juist ja, Harrie en Lillian. Samen iets gedronken bij de bar en besloten gezamenlijk een camping te zoeken in Santiago de Compostela. Ik heb de barjuffrouw vriendelijk gevraagd of zij wilde bellen om te vragen of er plek was. Met een bevestigend knikje van de barjuffrouw gingen we weer op pad. En dan kom je Santiago de Compöstela binnen. Natuurlijk een foto momentje bij het plaatsnaambord. Je voelt geen emoties en denkt bij jezelf, zal nog wel komen. Lillian keek mij ook verbaasd aan en vroeg hoe ik me voelde. LEEG was het woord. Harrie vertelde nog de reden waarom ze graag vandaag in Santiago de Compostela wilden zijn. Hij was nml. morgen jarig en wilde graag zijn zestigste verjaardag vieren in Santiago. Harrie bestelde een pilsje voor ons allen.(vier dus). We proosten op onze prestatie......
Lieve vrienden dit is de laatste webblog betreffende mijn/onze reis naar Santiago de Compostela, die ik schrijf. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor jullie aanwezigheid tijdens het schrijven van mijn webblog. Ingrid heb ik weer gezien als een supervrouw waarmee ik elke strijd overwin. Ik hoop jullie allen over een poosje weer in goede gezondheid aan te treffen in het mooie Zwolle. Mijn familie wil ik ook bedanken tijdens mijn fietsreis naar Frankrijk. Ze stonden en staan altijd klaar met opbeurende woorden. Ik wil graag afsluiten met de volgende woorden.
Vriendschap is zwijgen, niets zeggen
maar een arm om de schouder leggen
vriendschap is in iemand leven
vreugde en verdriet mee beleven
vriendschap is niets vragen
maar gewoon helpen en dragen
Lieve allemaal, de dag loopt altijd anders dan je verwacht
Hoe het vanmorgen begon...... Omstreeks 07.00 uur opgestaan en aangerommeld. Onze slaap"buren" waren al naar beneden. Licht aan en rustig aan want we hadden tijd genoeg. Koffie gedronken en samen brood gegeten. De wandelaars waren al vertrokken. We wilden vandaag naar Arzua, ongeveer 45 kilometer fietsen en daar een slaapplaats vinden. Zoals jullie weten hadden we een hotel geregeld in Santiago. We moesten dus morgen 27 juni 2013 in Santiago de Compostela aankomen. Van 27 juni 2013 t/m 29 juni 2013 hadden we het hotel besproken. Vandaag was het dus zorg rustig aan te doen. We gingen op pad en moesten direct klimmen. Met klimmen bedoel ik de heuvels met de fiets bedwingen. Een klim van ongeveer anderhalve kilometer van ongeveer 7%. We waren uitgerust dus geen probleem. Al vrij snel kwam Palas de Rei in zicht en we besloten koffie te drinken in Melide. Het ging voortvarend want de eerste 20 kilometers waren vlot verreden. In Melide even boodschappen gedaan en koffie gedronken. We kwamen een aardig Nederlands stel tegen die ook boodschappen deed. Het waren Harrie en Lillian uit het zuiden de lands. Stempeltje gehaald bij de kerk en het echtpaar Buen Camino gewenst. Van Melid naar Arzua was maar 16 kilometer maar er zaten wel een paar lastige klimmetjes in. Ook deze klimmetjes werden geslecht en in Arzua naar een pelgrimsherberg gekeken. Er zaten al vele wachtende pelgrims op de stoep> Het dorpje was afgeladen vol met pelgrims en dat voelde niet prettig. We keken elkaar aan en besloten door te rijden naar het volgende plaatsje, genaamd Touro. In Touro kwamen we Harrie en Lillian weer tegen die op een bankje zaten. Er was muziek en de locals waren uitgelaten. We hebben even gekeken en opnieuw Harrie en Lillian uitgezwaaid. Zij gingen door naar Santiago de Compostela. Dit was om een speciale reden bleek later. In het dorp gekeken naar een slaapplek maar die was er niet. In het boekje stond een pelgrimshotel vermeldt 2 kilometer verderop. Dan die kant maar op. Bleek er geen pelgrimshotel meer te vinden te zijn. Wat moet je dan, het was nog 25 kilometer naar Santiago de Compistela. We hoopten op goed geluk nog een slaapplek tegen te komen. Het was ongeveer 30 graden met weinig schaduwplekken. Het klimmen en dalen hield niet op. Onze benen werden moe maar je moet verder. Groot was onze verbazing toen we Harrie en Lillian langs de kant van de weg zagen staan. De verbazing was ook af te lezen op hun gezichten. Een kort stukje met elkaar meegereden en we lieten elkaar weer los. Ingrid moest naar het toilet en we hadden zin in koud drinken. Door de zon was ons drinken lauw. Bij een plaatselijke bar drinken gehaald. Wie kwamen ons achterop, juist ja, Harrie en Lillian. Samen iets gedronken bij de bar en besloten gezamenlijk een camping te zoeken in Santiago de Compostela. Ik heb de barjuffrouw vriendelijk gevraagd of zij wilde bellen om te vragen of er plek was. Met een bevestigend knikje van de barjuffrouw gingen we weer op pad. En dan kom je Santiago de Compöstela binnen. Natuurlijk een foto momentje bij het plaatsnaambord. Je voelt geen emoties en denkt bij jezelf, zal nog wel komen. Lillian keek mij ook verbaasd aan en vroeg hoe ik me voelde. LEEG was het woord. Harrie vertelde nog de reden waarom ze graag vandaag in Santiago de Compostela wilden zijn. Hij was nml. morgen jarig en wilde graag zijn zestigste verjaardag vieren in Santiago. Harrie bestelde een pilsje voor ons allen.(vier dus). We proosten op onze prestatie......
Lieve vrienden dit is de laatste webblog betreffende mijn/onze reis naar Santiago de Compostela, die ik schrijf. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor jullie aanwezigheid tijdens het schrijven van mijn webblog. Ingrid heb ik weer gezien als een supervrouw waarmee ik elke strijd overwin. Ik hoop jullie allen over een poosje weer in goede gezondheid aan te treffen in het mooie Zwolle. Mijn familie wil ik ook bedanken tijdens mijn fietsreis naar Frankrijk. Ze stonden en staan altijd klaar met opbeurende woorden. Ik wil graag afsluiten met de volgende woorden.
Vriendschap is zwijgen, niets zeggen
maar een arm om de schouder leggen
vriendschap is in iemand leven
vreugde en verdriet mee beleven
vriendschap is niets vragen
maar gewoon helpen en dragen