Spanje, guur, kachel aan, 10 graden.
We waren om 06.00 uur uit de veren. Letterlijk en figuurlijk, ik voel de springveren nog in mijn rug. Niet klagen maar dragen. Vannacht waren mijn ingewanden met een gevecht bezig. Het borrelde en rommelde in mijn buik. Ik had maar 1 gedachte vannacht in mijn hoofd en dat was: ”Je laat vannacht geen windje”. Gelukkig is me dat niet overkomen want ’s morgens op het toilet wist ik dat ik immodium nodig had. Vermoedelijk had ik het virus van Ingrid overgenomen en dat is dus gratis, voor niets, kostenloos, voor nop…..Ik had niet zo,n trek en voelde dat mijn lichaam in opstand was gekomen. Even een dagje rustig aan,
dat liep dus anders….
Bij plaatselijke horecagelegenheid een kopje thee en een kopje koffie gedronken. De koffie was te duur want die heb ik, voordat we het pand verlieten, achtergelaten in het toilet. Naar buiten en fietsen. Om 07.15 uur zaten we op de fiets en de eerste kilometers liepen gesmeerd. Niet van het zadel en geen windje laten. Binnen de kortste keren waren we in een nabijgelegen dorp. Het dorp zag er verlaten uit en geen bakker of supermarkt te bekennen. We hadden nog een klein stukje stokbrood en jam. Rustig eten en lang kauwen dan valt het wel mee. In Belorado was er wel een bakker en een supermarkt. Even goed ingeslagen want je weet maar nooit. Nog even naar de plaatselijke kerk en het informatiehuis voor een stempeltje op onze credencial (pelgrimspaspoort).
Verder op ons onze Koga’s richting San Juan de Ortega. (ons einddoel). Een klim van 4,5 km van 5 % bracht ons op een hoogte van 990 meter. De benen wilden wel maar het lijf sputterde tegen. Dan is er maar 1 remedie, je lijf vermanend toespreken en laten gehoorzamen. Klinkt wat overdreven maar ik voelde me toch iets beter. Trouwens op het moment dat we uit Santo Domingo weg fietsten, regende het. Het was zwaarbewolkt en volgens Pelleboer zou er nog veel meer regen
vallen. Poncho groen en poncho kersenrood aan. Het was of de regen daarop gewacht had want de druppels veranderden naar een grotere omvang. Het was niet alleen guur maar de temperatuur daalde ook. Het liep tegen “enen” en onze magen wilde wel iets meer voedsel. We kwamen langs een restaurant die een menu had van 5 euro pp. We besloten om een warme maaltijd te nemen. Ingrid koos voor een runderschnitzel met patat en ik voor bacon met patat. Eten en kijken wat je lichaam doet. Immodium doet wonderen en het bleef keurig zitten. Een glas warme melk toe. De kachel was aan en buiten gaf de temperatuursmeter 10 graden aan. Nog even noteren: Spanje, 18 juni 2013, 10 graden. In de regen vervolgden we onze weg. Omstreek 14.30 uur waren we in San Juan de Ortega. Toch maar even doorrijden naar een andere plaats. Om in Santovenia de Oca te komen moesten we een steil klimmetje van 14 % nemen over 700 meter. Ik heb er eens naar gekeken en ben afgestapt. Je voelt je al niet te lekker, hebt ongeveer 80 km gefietst. Liever buigen dan mijn longen op straat terugvinden.
Ingrid was blij en samen naar boven gelopen. In de plaats stond in het boekje een pension vermeldt maar die deed niet open. Stel je voor, je staat met je fiets aan de hand in de stromende regen voor een dichte deur. De enige mogelijkheid was door te rijden naar Burgos.Nog ongeveer 9 km in de stromende regen. Wat er ook gebeurde we bleven lachen. We kwamen Burgos binnen en zochten een hostal. Volgens het boekje over de brug. Nu moet je weten dat Burgos een grote stad is met meerdere bruggen. We namen de eerste brug die we zagen en wat schetst onze verbazing. HOSTAL staat er met grote letters. Aangebeld en gevraagd of er een overnachtingsmogelijkheid is. Jazeker en behulpzame handen brachten
onze natte spullen naar binnen. De fietsen kwamen in een ruimte ,twee trappen, naar beneden. Perfect, de kamer beviel ons en we besloten morgen een rustdag in te plannen, dus twee overnachtingen. Burgos is een mooie stad die we morgen eens
grondig gaan bekijken. Tot zover ons verhaal….
We waren om 06.00 uur uit de veren. Letterlijk en figuurlijk, ik voel de springveren nog in mijn rug. Niet klagen maar dragen. Vannacht waren mijn ingewanden met een gevecht bezig. Het borrelde en rommelde in mijn buik. Ik had maar 1 gedachte vannacht in mijn hoofd en dat was: ”Je laat vannacht geen windje”. Gelukkig is me dat niet overkomen want ’s morgens op het toilet wist ik dat ik immodium nodig had. Vermoedelijk had ik het virus van Ingrid overgenomen en dat is dus gratis, voor niets, kostenloos, voor nop…..Ik had niet zo,n trek en voelde dat mijn lichaam in opstand was gekomen. Even een dagje rustig aan,
dat liep dus anders….
Bij plaatselijke horecagelegenheid een kopje thee en een kopje koffie gedronken. De koffie was te duur want die heb ik, voordat we het pand verlieten, achtergelaten in het toilet. Naar buiten en fietsen. Om 07.15 uur zaten we op de fiets en de eerste kilometers liepen gesmeerd. Niet van het zadel en geen windje laten. Binnen de kortste keren waren we in een nabijgelegen dorp. Het dorp zag er verlaten uit en geen bakker of supermarkt te bekennen. We hadden nog een klein stukje stokbrood en jam. Rustig eten en lang kauwen dan valt het wel mee. In Belorado was er wel een bakker en een supermarkt. Even goed ingeslagen want je weet maar nooit. Nog even naar de plaatselijke kerk en het informatiehuis voor een stempeltje op onze credencial (pelgrimspaspoort).
Verder op ons onze Koga’s richting San Juan de Ortega. (ons einddoel). Een klim van 4,5 km van 5 % bracht ons op een hoogte van 990 meter. De benen wilden wel maar het lijf sputterde tegen. Dan is er maar 1 remedie, je lijf vermanend toespreken en laten gehoorzamen. Klinkt wat overdreven maar ik voelde me toch iets beter. Trouwens op het moment dat we uit Santo Domingo weg fietsten, regende het. Het was zwaarbewolkt en volgens Pelleboer zou er nog veel meer regen
vallen. Poncho groen en poncho kersenrood aan. Het was of de regen daarop gewacht had want de druppels veranderden naar een grotere omvang. Het was niet alleen guur maar de temperatuur daalde ook. Het liep tegen “enen” en onze magen wilde wel iets meer voedsel. We kwamen langs een restaurant die een menu had van 5 euro pp. We besloten om een warme maaltijd te nemen. Ingrid koos voor een runderschnitzel met patat en ik voor bacon met patat. Eten en kijken wat je lichaam doet. Immodium doet wonderen en het bleef keurig zitten. Een glas warme melk toe. De kachel was aan en buiten gaf de temperatuursmeter 10 graden aan. Nog even noteren: Spanje, 18 juni 2013, 10 graden. In de regen vervolgden we onze weg. Omstreek 14.30 uur waren we in San Juan de Ortega. Toch maar even doorrijden naar een andere plaats. Om in Santovenia de Oca te komen moesten we een steil klimmetje van 14 % nemen over 700 meter. Ik heb er eens naar gekeken en ben afgestapt. Je voelt je al niet te lekker, hebt ongeveer 80 km gefietst. Liever buigen dan mijn longen op straat terugvinden.
Ingrid was blij en samen naar boven gelopen. In de plaats stond in het boekje een pension vermeldt maar die deed niet open. Stel je voor, je staat met je fiets aan de hand in de stromende regen voor een dichte deur. De enige mogelijkheid was door te rijden naar Burgos.Nog ongeveer 9 km in de stromende regen. Wat er ook gebeurde we bleven lachen. We kwamen Burgos binnen en zochten een hostal. Volgens het boekje over de brug. Nu moet je weten dat Burgos een grote stad is met meerdere bruggen. We namen de eerste brug die we zagen en wat schetst onze verbazing. HOSTAL staat er met grote letters. Aangebeld en gevraagd of er een overnachtingsmogelijkheid is. Jazeker en behulpzame handen brachten
onze natte spullen naar binnen. De fietsen kwamen in een ruimte ,twee trappen, naar beneden. Perfect, de kamer beviel ons en we besloten morgen een rustdag in te plannen, dus twee overnachtingen. Burgos is een mooie stad die we morgen eens
grondig gaan bekijken. Tot zover ons verhaal….
RSS Feed